لاریجان یکی از بخشهای شهرستان آمل در استان مازندران است . این بخش از نظر وسعت بزرکترین بخش در سطح کشورمیباشد. . لاریجان جنوبی ترین منطقه استان مازندران است. در فصول بهار و تابستان بیش از 70000 هزار نفر جمعیت در لاریجان سکونت دارند اما بدلیل نبود برخی امکانات رفاهی و اشتغال این جمعیت در زمستان به زیر 10000 هزار نفر کاهش پیدا میکند .عمده ترین مشاغل ساکنین منطقه: کشاورزی و دامداری و پرورش ماهی است . برخی از روستاهای لاریجان بدلیل داشتن جاذبه های توریستی مرکز جذب مسافر و گردشگر میباشند . روستاهای آبگرم – آب اسک – بایجان و شاهان دشت از جمله مناطق توریستی لاریجان است .در حال حاظر بدلیل وجود رودخانه هراز که از قله دماوند سرچشمه میگیرد بهترین و باکیفیت ترین ماهی قزل الا در این منطقه پرورش داده میشودبخش لاریجان دارای دو شهر رینه و گزنگ است و از دو دهستان بالا لاریجان و لاریجان سفلی تشکیل شده‌ است.
جمعیت این بخش بر اساس سرشماری سال ۱۳۸۵ برابر ۸۷۲۱ نفر گزارش شده‌است .
لاریجان :‎کلمه لار و لَر که سر آغاز برخی اسامی اماکن فلات ایران دیده می‌شود غالباً به معنی جوی و نهر است. لار به معنی بر آمدگی غبغب شکل این جزیره باشد. در مجموع یعنی لاریجان در اصل لاری گان یعنی جایگاه منسوب به نهر است.ریشه کلمه علی القاعده همان زار (جریان یافتن آب است، طبق قاعده تبدیل ز، ذ به ل از پهلوی به فارسی): مصرع مثالی از دهخدا:بهشت و جوی شیرش آب لار است.
پرجمعیت‌ترین مناطق از لحاظ تراکم جمعیتی و یکی از غنی‌ترین آنها از لحاظ منابع گوناگون زیرزمینی می‌باشد.

دهستان بالا لاریجان:
هاره (محل نگهبانی) ، آخا(محل چشمه آب) ، ترا (کناری یا سه آب) ، دینان (پوشیده، مه آلود) ، شاهاندشت(دشت شایسته) ، شمس آباد ، شنگلده (10میوه جنگلی شنگل) ، کل پاشا ، لارین (روستای باریک) ، نهر، آخازیر (در زیر یا پایین چشمه) ، وانا (محل بادگیر)، آبگرم ، امیر آباد ، گزانه (پوشیده از گیاه گزنه_خزانه)، ملار (محل انگور) ، فیره (کناری، دور، پیشین) ، انهه (نزدیک) ، کنار انجام (جایگاه کناری) ، کندلو (محل کندو) ، گرنا (زمین ناصاف) ، گیلاس ، لزیرک (دارای زمین لیز یا شنی روان) ، پلمون (جایگاه گیاه آقطی-مون) ، نوا (پای آب) ، نیاک (واقع در محل ته نشست و گود) ، آب اسک (آب اشک – دارای سنگ آسیاب گردنده، محل آهو) ، ایرا (پایینی) ، لاسم (زمین هموار) ، پلور (تنومند و بزرگ) ، زیار (سر سبز، شاداب) ، امامزاده هاشم(پیچ،گردنه امام زاده هاشم – کتل)، افسانه سرا ، سد لار.
دهستان لاریجان سفلی:
بوالقلم ، پردمه (پُر مَه و دمه) ، کنی بن (محل معدن یا چشمه) ، لوط (لاهوت، دارای لایه های زمینی فرو ریخته) ، نوسر(نی زار) ، هفت تنان ، بائیجان (محل پر محصول)، تینه (محل پنهانی) ، حاجی کلا (در شکل اژی کلا یعنی قلعه مار) ، رزون (دارای تاک یا رُز)، کرف (کرو، پای کوه) ، میان ده ، ناندل (دلنواز) ، آهن سر ، مریجان (محل مار یا مرداب یا مورچه) ، پنجاب ، کهرود (رود خُرد)،کیان (منطقه چشمه خوب) ، لهر(میخانه) ، تیران (محل تیره یا تیر) ، اطاق سرا ، امره (گذرگاه سیل)،پلریه (راه دارای پل) ، دره کنار ،دیوران (ده کناری) ، سوا (پر سود) ، شیخ محله ، عبدالمناف ، کلری (مسیر بزکوهی) ، نشل (محل به پایین شریدن آب ، آبشار) ، نمار (دارای نمناکی)، کفا (کوهستانی).